برای اولین بار| چاپ آلت تناسلی خوک توانایی تولید مثل آنها را بازیابی می‌کند!

به گزارش مجله خبری نگار، این مطالعه که توسط دانشمندانی از چین، ایالات متحده و ژاپن انجام شد، بهبود قابل توجهی را در عملکرد تولید مثل حیوانات تحت آزمایش نشان داد و میزان باروری در میان خوک‌ها از ۲۵ درصد به ۱۰۰ درصد پس از جراحی افزایش یافت.

در این مطالعه، دانشمندان به توسعه مدلی از بدن غاری، بافت اسفنجی در ستون آلت تناسلی مرد که مسئول نعوظ است، تکیه کردند. از طریق چاپ سه بعدی، یک داربست (ساختار نگهدارنده) بر اساس ژل آبی ایجاد شد که به اندازه کافی انعطاف پذیر و قوی است تا در صورت پر شدن از خون، فشار داخلی را تحمل کند.

پس از ساخت داربست، تیم آن را با سلول‌های اندوتلیال گرفته شده از رگ‌های خونی خوک‌ها و خرگوش‌ها پیوند زدند، سلول‌هایی که نقش مهمی در تنظیم جریان خون و بازگرداندن عملکرد طبیعی عروق دارند.

دانشمندان این تکنیک جدید را بر روی دو گروه از حیوانات آزمایش کردند، یکی که ایمپلنت زیستی را بدون سلول‌های اندوتلیال دریافت کرد و دیگری ایمپلنت را با سلول‌های اندوتلیال دریافت کرد. نتایج نشان داد که گروهی که ایمپلنت را با سلول‌ها دریافت کردند، بهبود قابل توجهی در عملکرد نعوظ ثبت کردند و به نتایج حیوانات سالم نزدیک شدند، در حالی که گروه دیگر به طور موثرتری پاسخ دادند.

همچنین مشاهده شد که خوک‌های پیوندی پس از جراحی سطح کمی از التهاب را نشان دادند و با تجزیه تدریجی هیدروژل، بافت جدیدی در محل نقص تشکیل شد که به بازگرداندن عملکرد طبیعی بدن غاری کمک کرد.

هنگامی که چند هفته پس از جراحی به خوک‌ها اجازه جفت گیری داده شد، میزان بارداری از ۲۵ درصد به ۷۵ درصد در گروهی که ایمپلنت را بدون سلول‌های غاری دریافت کردند، افزایش یافت، در حالی که در میان خوک‌هایی که ایمپلنت را با سلول‌های اندوتلیال دریافت کردند، به ۱۰۰ درصد رسید که نشان دهنده باروری و توانایی انزال بازیابی شده است.

دانشمندان به سرپرستی مهندس بیولوژیکی Qinxing Wang از دانشگاه صنعتی چین جنوبی، تأیید می‌کنند که این یافته‌ها کاربرد‌های بالینی جسم زیستی غاری را در درمان آسیب‌های آلت تناسلی افزایش می‌دهد و همچنین از توسعه اندام‌های بافت مصنوعی چاپ شده با فناوری سه بعدی پشتیبانی می‌کند.

این دستاورد چشم انداز‌هایی را در درمان اختلال نعوظ در انسان باز می‌کند و می‌تواند به رشد سایر اندام‌های مصنوعی غنی از رگ‌های خونی مانند قلب کمک کند.

با وجود پیشرفت‌های حاصل شده، دانشمندان هنوز در توسعه ایمپلنت‌هایی که از بازسازی عصب پشتیبانی می‌کنند و به طور موثر با مجرای ادرار و شبکه‌های عروقی میزبان ادغام می‌شوند، با چالش‌هایی رو‌به‌رو هستند.

این مطالعه در مجله Nature Biomedical Engineering منتشر شد.

منبع: Science Alert